Δεν είναι εύκολο να βάλεις κάτω τις αναμνήσεις μιας δεκαετίας και απλά να γράψεις δύο κουβέντες. Πόσο μάλλον αν αυτή η δεκαετία είναι ένα τεράστιο κομμάτι της προσωπικής σου ζωής. Δεν μπορείς σε δύο τρεις αράδες να χωρέσεις τις στιγμές και τα συναισθήματα. Και να το έκανες λίγοι θα σε καταλάβαιναν. Όπως εκείνοι που όλα αυτά τα χρόνια τα πέρασαν μαζί με εσένα, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο. Εκείνοι που ήταν παρόντες από την αρχή του REBEL-ισμού αλλά και εκείνοι που αργότερα μπολιάστηκαν με την ιδέα. Εκείνοι που έζησαν τα ζόρικα χρόνια(τα πολύ ζόρικα) και δεν έκαναν πίσω αλλά και εκείνοι που έζησαν και ζουν τις ωραίες εποχές.
Δεν έχω αναφερθεί ποτέ και σε κανέναν για ένα περιστατικό που τουλάχιστον για εμένα ήταν το πιο σημαντικό στην Rebel-ικη ζωή μου και νομίζω πως ήρθε η στιγμή να το μοιραστώ. Είναι Σεπτέμβριος του 2013 όταν και αναλαμβάνω την αρχηγία των W.A.R από τον Ιορδάνη a.k.a Missionman Jordan. Η αλήθεια είναι ότι από τα υπόλοιπα μέλη τότε υπήρχε μια δυσπιστία προς την επιλογή του αυτή. Η ομάδα τότε έπαιζε ακόμη milsim paintball και ήταν σχεδόν στα όρια της διάλυσης καθώς η οικονομική κρίση είχε γονατίσει πολλους από εμάς και ήταν κάτι παραπάνω από πολυτέλεια τα έξοδα για ένα παιχνίδι(στο paintball πληρώναμε για όποιον δεν γνωρίζει λεφτά όχι αστεία). Με το ζόρι ήμασταν 10 άνθρωποι και τσοντάριζε ο ένας στον άλλον για να συμπληρώνουμε 5άδα για να παίξουμε, γιατί το όνομα έπρεπε να ακούγεται! Μέσα σε εκείνη την δύσκολη περίοδο καταφέρνουμε μια πολύ μεγάλη επιτυχία με την κατάκτηση τίτλου στην Θήβα, ο λεγόμενες και τίτλος των ξυπόλητων όπως μας χαρακτήριζαν και κάποιοι. Η συμπεριφορα των υπολοίπων Rebel-ων μετά απο αυτό άλλαξε άρδην προς το πρόσωπο μου. Έδειχναν πλεόν να στηρίζονται πάνω μου και να με εμπιστεύονται. Εκείνη την περίοδο βρισκόμουν σε πολύ άσχημη οικονομική και επαγγελματική κατάσταση. Μου είχε γίνει μια πρόταση για δουλεια για το εξωτερικό για μόνιμη εγκατάσταση. Ήταν κάτι σωτήριο για εμένα τότε και εξαιρετικό αφού δεν είχα και άλλες υποχρεώσεις στην Ελλάδα. Αλλά....πως θα άφηνα πίσω το "παιδί" μου πλέον, πως θα άφηνα πίσω τα "αδέρφια" μου, αυτούς που πλέον βασιζόντουσαν σε εμένα για να κρατήσουμε ζωντανή την ομάδα. Πως θα άφηνα πίσω έναν από τους βασικούς πυλώνες της ζωής μου, αυτόν που στα ζόρικα με κράτησε με τον τρόπο του όρθιο. Δεν γινόταν....Η ιστορία από εκεί και κάτω γνωστή...Έμεινα εδω.
Πολλοί θα τα θεωρήσετε υπερβολές,παραμύθια και μαλακίες τα παραπάνω. Ας είναι. Στην ψυχή μας οι Rebel-οι έχουμε πολλές τέτοιες ιστορίες αυτά τα 10 χρόνια. Δεν μειναμε όρθιοι από τύχη. Μείναμε και θα παραμείνουμε γιατί ο REBEL-ισμός είναι όχι η δεύτερη αλλά η πρώτη μας φύση. Γιατί οι West Assault Rebels δεν ήταν ποτέ απλά μια παρέα- μικρή ή μεγάλη- που μαζευόταν τις Κυριακές. Οι W.A.R είναι ιδέα και ο REBEL-ισμός τρόπος ζωής που αν δεν μπορείς να τον αντιληφθείς ή θα τον μισείς ή θα τον φθονείς!!
LONG LIVE WEST ASSAULT REBELS!!!!
Maevius
ΠΕΡΉΦΑΝΟΣ αρχηγός των W.A.R
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου