Μια μελαγχολία με πιάνει εδώ και δυο μέρες μόλις πάω να ξεκινήσω το report για το διήμερο στον Πάρνωνα. Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα ψηλά βουνά, μην είναι οι μάχες στων Βερίων τα πετρόκτιστα στενά, μην είναι όλα αυτά μαζί; Σε κάθε περίπτωση όσοι συμμετείχαν σε αυτό το παιχνίδι στην ορεινή Λακωνία δεν επέστρεψαν ίδιοι πίσω....
Και πως να επιστρέψουν άλλωστε, όταν έζησαν αυτήν την εμπειρία. Όταν δέχτηκαν αυτήν την ειλικρινή αγκαλιά από τους έστω λιγοστούς κατοίκους του χωριού των Βερίων. Τους ανθρώπους πους μας άνοιξαν τις αυλές τους για να παίξουμε, την ίδια ώρα που στις περισσότερες πόλεις κρυβόμαστε από τα ανθρώπινα βλέμματα μην και μας περάσουν για παραστρατιωτικούς στην καλύτερη. Τους ανθρώπους αυτούς που έβλεπες στα πρόσωπα τους την χαρά στην αντάμωση και την λύπη στον αποχωρισμό. Ειλικρινά ότι και να πούμε για τους κατοίκους των Βερίων είναι πολύ λίγο...Να τους έχει ο Θεός καλά και να ζουν έτσι απλά και ευτυχισμένα στο πανέμορφο χωριό τους. Α και να μας περιμένουν πάλι του χρόνου...!!!Όσοι είστε των εξορμήσεων να πάτε οπωσδήποτε!!!
Στα του διήμερου “πολέμου” μεταξύ των δύο παρατάξεων και εδώ τα λόγια είναι λίγα για όποιον δεν το έζησε. Για να πάρετε μια μυρωδιά για το που παίξαμε, ο χώρος που έλαβαν μέρος οι μάχες ήταν σαν το Blair Witch Project να συνάντησε την εξοχή του Σαϊρ από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών και ο αρχιτέκτονας των σπιτιών να ήταν από την βυζαντινή περίοδο στον Μυστρά.
Επικές ενέδρες, κάθε στροφή μύριζε μπαρούτι και αδρεναλίνη. Κανείς δεν ήταν ασφαλής πουθενά. Αντίπαλοι ξεπετάγονταν από κεραμοσκεπές, από πετρόκτιστες μάντρες, κήπους, πρασινάδες, μικρά γεφυράκια, ξύλινα μπαλκόνια....Αυτό είναι mil/sim κύριοι...Να παίζεις παντού και να μην φοβάσαι αν θα λερωθεί η στολή σού ή αν θα σου μπει κανά αγκάθι στα παπάρια όταν θα κάνεις έρπην μέσα στα χόρτα...
Αν και το Σάββατο ο καιρός παρολίγον να μας τα χαλάσει με ένα ξαφνικό μπουρίνι, που το βραδάκι όταν και ξεκινήσαμε το πρώτο σκέλος ανέβασε την υγρασία στο 90% με αποτέλεσμα να χάνει ο Ζίνζα τον τζούνιορ και ο Αβρίλιος τον τον Ζίνζα(Dab..), την Κυριακή μας αντάμειψε με μια υπέροχη λιακάδα, που έκανε την κούραση και το ξενύχτι από το περασμένο βράδυ να μοιάζουν με ένα απλό χασμουρητό. Κανείς δεν ήθελε να σταματήσει όσο κουρασμένος και άυπνος και αν ήταν και κλασικά επικράτησε ματομούνι...
Η μοναδική ένσταση που έχουμε να καταθέσουμε είναι όσον αφορά το οργανωτικό κομμάτι(έτσι για να πούμε και κάτι αντίθετο μην νομίζετε οτι γλείφουμε κιόλας) και πιο συγκεκριμένα στις παροχές που υπήρχαν στο χωριό, αφού μέχρι και που φτάσαμε οι περισσότεροι πιστεύαμε οτι πηγαίναμε σε ένα χωριό φάντασμα που δεν είχε τίποτα άλλο εκτός απο μια πηγή για νερό και φορτωθήκαμε σαν τους προσφυγες όλη μας την προίκα, ενώ στην πραγματικότητα δεν στερηθήκαμε τίποτα. Από το ρεύμα για να φορτίσουμε μπαταρίες και κινητά, τις τουαλέτες για την ανάγκη μέχρι και το φαγητό που πρόσφερε η ταβέρνα του χωριού...αχχχ αυτό το μπιφτέκι....
Να πούμε πάντως ένα μπράβο στον φίλο Noel που είχε την ιδέα να μας γνωρίσει με αυτόν τον τρόπο το χωριό του και στον Ζίνζα- αγαπιόμαστε- Dab.. που μας την σήκωσε(την σημαία..)για μια ακόμα εβδομάδα!!!
υ.γ: Respect στον παππού που λειτούργησε σαν κατάσκοπος μας και στον άλλον παππού που ήθελε να καλύψει τον Κώστα με το φορτηγό για να μην πέσει πάνω στο μπλόκο...Γιατι το Village είχε και κατασκοπία κύριοι...
Maevius
Αρχηγός των W.A.R
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου