Οι REBELS ανακρινουν τον Αρχηγο τους!!!!!

-Πότε και ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στο χώρο του paintball;

Πρώτη επαφή ήταν πριν από 4 χρόνια περίπου. Θυμάμαι ένα Σάββατο μεσημέρι, κάποιοι φίλοι μου είπαν πως είχαν κλείσει σε ένα πεδίο να παίξουμε. Μαζευτήκαμε καμιά 15αριά άτομα και πήγαμε στο Sniper στην Παλλήνη, κανά-δυό είχαν παίξει μόνο πάλι και είχαν και δικό τους εξοπλισμό. Συνήθως ήμουν άνθρωπος των 5χ5 και δεν είχα καμία απολύτως ιδέα πως είναι να παίζεις paintball κάτι λίγα που είχα δει σποραδικά σε ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Ήταν μια περίεργη και πολύ πιεσμένη εποχή για ΄μένα τότε και αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι το πόσο μεγάλη εκτόνωση ένιωσα στο τέλος, πέρα από την απίστευτη κούραση. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το συγκρίνω με κάτι άλλο. Στην μπάλα για παράδειγμα από ένα σημείο και μετά από κάποια χρόνια, λειτουργείς και λίγο μηχανικά. Στο paintball δεν φτάνει μόνο το τρέξιμο...το μυαλό σου πρέπει να στροφάρει  όλη την ώρα. Αφού τελείωσε το παιχνίδι μετά από περίπου 3 ώρες, θυμάμαι τον κολλητό μου να μου λέει “Ρε 'συ τόσα χρόνια ασχολούμαι με αθλήματα,μπάλα,μπάσκετ,βόλεϋ...και εδώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Κάθε δυο λεπτά έβγαινα έξω. Εσύ σε 3 ώρες έβγαλες έξω καμιά δεκαριά και βγήκες μόνο μια. Μαλάκα είσαι γεννημένος για αυτό”. Ε το μικρόβιο μπήκε μέσα μου, όλα αυτά συνδυάστηκαν και με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στην επόμενη εβδομάδα άρχιζα να ψάχνομαι και πήρα εξοπλισμό. Το Bravo One ήταν το πρώτο μου όπλο(λόγω και λατρείας για το Μ16), μια V-Force μάσκα, μια μπουκάλα διοξειδίου, ζώνη, γάντια και μερικά ποντς. Το πρόβλημα ήταν ότι από τους τότε 15 δεν με ακολούθησε κανείς. Έτσι άρχιζα να ψάχνω άτομα να παίζω. Μέσω του forum στο pbzone βρήκα τον Δημήτρη τον Μπελερίνα που είχε φτιάξει μια ομάδα που αποτελούνταν κυρίως από φοιτητές. Γνωριστήκαμε και αφού είδα πως τα παιδιά ήταν όλα εξαιρετικά οι Paintkillers ήταν η πρώτη ομάδα που μπήκα, με τον Δημήτρη αλλά και τα άλλα μέλη να με βοηθούν σε πολλά θέματα σε ότι αφορά το paintball, κάτι για το οποίο θα είμαι ευγνώμων και δεν θα ξεχάσω ποτέ.

-Πως γνώρισες τους Rebels;

Έξι σχεδόν μήνες μετά ξεκινούσε η σειρά σεναρίων ULTIMATUM. Εγώ είχα παίξει ήδη στα Operation Corporate και Battlefield(και σε δυο σκέλη Conflict) και είχα κατενθουσιαστεί από το ύφος των σεναρίων, σε σχέση με ένα απλό παιχνίδι σε πεδίο. Οι Paintkillers δεν μπορούσαν να κατέβουν λοιπόν στο ULTIMATUM, αφού τα παιδιά ήταν όπως προείπα φοιτητές και το χαρτζιλίκι και οι απαιτήσεις στις σχολές τους τους κρατούσαν πίσω. Με την άδεια λοιπόν του Δημήτρη Μπελερίνα που ήταν και ο αρχηγός, έψαξα να βρω ομάδα να κατέβω ως ανεξάρτητος. Πάλι στο φόρουμ είδα πως οι W.A.R είχαν βγάλει ανακοίνωση πως θα δεχτούν μεμονωμένους παίχτες, μιας και το σενάριο τότε ήταν πολύ απαιτητικό και χρειαζόντουσαν χέρια. Έστειλα στο αρχηγό  Ιορδάνη Γιαννακίδη(Missionman Jordan) και μου απάντησε θετικά. Η πρώτη συμμετοχή την 1η Νοεμβρίου του 2009 με τους Rebels ήταν γεγονός και όλα τα υπόλοιπα ιστορία.

-Δυσκολεύτηκες να απαντήσεις θετικά στο κάλεσμα του τότε αρχηγού;

Είναι γεγονός πως από το πρώτο παιχνίδι το δέσιμο ήταν άμεσο με όλη την ομάδα. Όσο συνεχίζαμε να παίζουμε μαζί στα ULTIMATUM τόσο περισσότερο βλέπαμε ότι ταιριάζουμε πάνω από όλα σαν άνθρωποι και σαν παρέα και ύστερα σαν παίχτες. Βέβαια εγώ παρέμενα παίχτης των Paintkillers και δεν είχα απολύτως κανένα πρόβλημα μαζί τους, αφού κάναμε και παρέα εκτός paintball, οπότε ναι ήταν μια δύσκολη απόφαση γιατί δεν ήθελα να νοιώσουν ότι τους “πουλάω”. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος και ειδικά σε όσους μου έχουν φερθεί ντόμπρα. Το γεγονός όμως πως τελικά δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα και μου έδωσαν και την ειλικρινή ευχή τους να έρθω στους W.A.R , έβγαλε το βάρος από πάνω μου και έτσι απάντησα θετικά αφού είχαν καμφθεί και οι τελευταίες αντιστάσεις. Το ψηστήρι από τον Missionman, τον Aigea και τους δίδυμους Φλουράκηδες είχε ξεκινήσει πολύ καιρό πριν και έτσι ο “έρωτας” έγινε και επίσημα “γάμος” και ήρθα στο σπίτι μου.

-Σου πέρασε ποτέ η ιδέα ότι κάποια στιγμή θα ερχόσουν στην κορυφή των WAR?

Όχι σε καμία περίπτωση!!!Ούτε καν για υπαρχηγός δεν το είχα σκεφτεί, πόσο μάλλον για αρχηγός. Ο βασικός λόγος αν το πάρουμε από άποψη ικανοτήτων στο παιχνίδι, είναι πως δεν θεωρούσα ούτε και θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από τους άλλους Rebels. Ο καθένας έχει τα προτερήματα του και το μερίδιο ευθύνης του μέσα στην οικογένεια των W.A.R. Αυτό είναι κάτι που έμαθα και από τον μέχρι πρότινος αρχηγό Ιορδάνη Γιαννακίδη. Πότε δεν ένιωσα κατώτερος πριν πάρω αυτή την θέση, αλλά ούτε και ανώτερος τώρα που την έχω. Απλά σε μια ομάδα-οικογένεια πρέπει να υπάρχει πάντα κάποιος που θα συντονίζει και θα κάνει και την “βρώμικη” δουλειά. Σε αυτά έχω μια σχετική ικανότητα, αλλά πέρα από αυτά ο αρχηγός πρέπει να είναι πάντα δίπλα στους συμπαίχτες του και να συμπράττει μαζί τους, να τους ακούει και να τους συμβουλεύεται γιατί χωρίς σώμα κεφάλι δεν υπάρχει. Όπως έχω ξαναπεί στους West Assault Rebels δεν υπάρχουν γαλόνια!!! Ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μου έχουν κάνει αναμφίβολα και ευχαριστώ τόσο τον Ιορδάνη που ήταν δική του πρωτοβουλία, όσο και τους συμπαίχτες μου για την αποδοχή. Το βάρος είναι μεγάλο, αλλά όταν έχεις μια δεμένη οικογένεια μπορείς να σηκώσεις τα διπλάσια.

-Τι είναι αυτό που κάνει την ομάδα δεμένη τόσο καιρό και σχεδόν συνεχώς με το ίδιο ρόστερ;

Οι κορυφαίοι επιστήμονες του κόσμου πριν λίγο καιρό μαζεύτηκαν με σκοπό να συζητήσουν ποια έρευνα να ξεκινήσουν. Το δέσιμο των W.A.R ή το Σωματίδιο του Θεού..; Τελικά είπαν να πάνε σε κάτι εύκολο και έτσι ξεκίνησε το “Πείραμα Cern”. Εμάς μας άφησαν στην ησυχία μας γιατί δεν θα έβγαζαν άκρη στον αιώνα τον άπαντα. Ειλικρινά δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι είναι αυτό που μας δένει. Ίσως ότι αν και τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες(που θα έλεγε και ο Ανδρέας Μικρούτσικος στο Big Brother), γουστάρουμε να περνάμε καλά πάνω από όλα. Ίσως αυτό που είπα πριν, πως κανένας δεν είναι κατώτερος του άλλου και όλοι είναι γρανάζια μιας μηχανής, όσο παρτάλια και παραλίες να δείχνουμε(και να είμαστε..). Ειλικρινά δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά, αλλά δεν με απασχολεί κιόλας γιατί αυτή είναι η μαγεία μας. Εκεί που συζητάς σοβαρά να πετάγεται κάποιος και να λέει την μέγιστη παπαριά και οι άλλοι όχι απλά να μην στραβώνουν αλλά να σιγοντάρουν...! Όσο για το ρόστερ έχει να κάνει σίγουρα με την ιδιοσυγκρασία μας για αυτό παραμένει και σταθερό. Δεν αποκλείουμε κανέναν, ούτε πρόκειται να τεστάρουμε κανέναν που θέλει να έρθει, όπως κάνουν άλλοι. Αυτός που θα έρθει θα τεστάρει εμάς αν του κάνουμε και ταιριάζουν τα χνώτα μας πρώτα από όλα σαν άνθρωποι. Αν όχι πάει στην ευχή του Θεού από μόνος του χωρίς να του πούμε εμείς ποτέ φύγε. Ίσως ακούγεται ουτοπικό όλο αυτό, αλλά κάτι ήξεραν οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το ευκολάκι Σωματίδιο του Θεού και όχι μαζί μας...

 
-Τι σημαίνει για σένα να είσαι αρχηγός στην ομάδα και οι σκέψεις σου για το μέλλον;

Είναι σαν να είμαι πατέρας παιδιών μεγαλύτερων ηλικιακά, ως επί το πλείστον, από εμένα και παράλληλα γιος και αδερφός των ίδιων ατόμων. Είπαμε εκεί που τελειώνει η λογική ξεκινάμε εμείς. Πατέρας γιατί πρέπει να καθοδηγείς, γιος γιατί μαθαίνεις και αδερφός γιατί μοιράζεσαι. Για το μέλλον δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο. Ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση που μείναμε ζωντανοί φέτος με τόσα οικονομικά προβλήματα, αν θέλεις αυτός είναι ο πρώτος στόχος μου. Να μείνουμε ζωντανοί για πολλά χρόνια, να διατηρηθεί το όνομα των W.A.R ψηλά και περήφανα όπως γινόταν όλα αυτά τα χρόνια της ύπαρξης μας. Από εκεί και πέρα σαν όνειρο παραμένει να σηκώσουμε μια μέρα την σημαία μας μαζί με την ελληνική σε ένα παιχνίδι του εξωτερικού. Ας έχουμε υγεία και όλα θα γίνουν μια μέρα.

-Τελικά για απάντησε μας....θα το πάρετε σοβαρά τώρα το conflict?

Δεν είναι ότι δεν το είχαμε πάρει ποτέ σοβαρά. Άλλο πράγμα διασκεδάζω και άλλο πράγμα κάνω πως διασκεδάζω. Το γεγονός ότι ήρθαμε πρώτοι στο πρώτο σκέλος του Conflic στην Θήβα, δεν αλλάζει κάτι. Δεν κάναμε τίποτα παραπάνω από ότι κάνουμε πάντα και στα σενάρια. Διασκεδάσαμε με το παιχνίδι. Η διαφορά είναι πως το Conflict έχε βαθμολογία ενώ τα σενάρια όχι. Σε πολλά σενάρια αν υπήρχε βαθμολογία θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει την πρώτη θέση. Έχουμε αντεπεξέλθει στις χειρότερες αποστολές(πολλές φορές αυτοκτονίας) και αυτό είναι γνωστό στον χώρο μας από όλες τις ομάδες. Τώρα αν θα επαναληφθεί η πρωτιά δεν ξέρω....σε πολλούς πάντως άνοιξε η όρεξη...

-Σενάρια η conflict?

Δεν τρως μόνο φιλέτο...θες και φασολάδα κάποια στιγμή. Και από την στιγμή που φέτος όχι φιλέτο, αλλά ούτε μπριζόλα δεν παίζει από σενάρια, θα αρκεστούμε στο όσπριο. Βέβαια μια καλομαγειρεμένη φασολάδα είναι πάντα πιο χορταστική από ένα απλό φιλετάκι και το φετινό Conflict δείχνει να είναι καλομαγειρεμένο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χυλώσει. Πάντως εμείς παραμένουμε ομάδα σεναρίων πρώτα από όλα.

-Υπαρχηγός θα υπάρξει πλέον;

Η ιστορία έχει δείξει πως είναι αναγκαίος ένας δεύτερος άνθρωπος. Αν και λίγο καιρό στην αρχηγία της ομάδας, δεν μπορώ να πω ότι έχω χρειαστεί για την ώρα κάτι. Αλλά θα χρειαστεί υπαρχηγός γιατί άνθρωποι είμαστε και μπορεί να συμβεί κάτι. Είναι λίγο δύσκολη η επιλογή του υποψήφιου λόγω των πολλών επιλογών. Μέσα στο προσεχές διάστημα θα υπάρξει πάντως.

-Τέλος μια γνώμη για το milsim στην Ελλάδα...αργοπεθαίνει;

Η κρίση σίγουρα επηρέασε πολλές ομάδες του χώρου. Αυτός είναι αδιαμφισβήτητα ένας παράγοντας. Από εκεί και πέρα όμως τόσα χρόνια πολλοί έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους, γιατί δεν κοιτούσαν τα του οίκου τους πρώτα, αλλά κοίταζαν πως θα γίνουν “Αρχιστράτηγοι” και κουμανταδόροι των πάντων. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι το paintball είναι διασκέδαση. Νόμιζαν πως αν θα φέρουν έναν τίτλο αξιώματος ή άμα τελειώσουν ένα παιχνίδι “καθαροί” θα γυρίσουν σπίτι και θα γλυτώσουν την παντόφλα. Όχι δεν είναι έτσι, γιατί με τόσο ανδρισμό μας έπνιξε η τεστοστερόνη στο τέλος.  Όπως δεν είναι έτσι και ένα άλλο φαινόμενο που έπαιξε ρόλο στην σημερινή κατάσταση του χώρου μας. Ξαφνικά γεμίσαμε κομάντο του φόρουμ. Τα φόρουμ εγώ ξέρω πως είναι για ανταλλαγή απόψεων και ιδεών κυρίως και όχι πεδίο διαγωνισμού μαλακίας. Και για να το κάνω πιο λιανά στη αλάνα και στο βουνό ματώνουν τα γόνατα σου απο τα πεσίματα στα χαλίκια και στα τσιμέντα όχι τα χέρια σου απο τα πλήκτρα. Τέλος μεγάλο μέρος ευθύνης για τον μαρασμό φέρουν και οι διοργανωτές αλλά και οι έμποροι των ειδών του milsim. Όσοι κατάλαβαν ότι οι “χρυσές μέρες” μας τελείωσαν θα επιζήσουν. Όσοι νομίζουν ότι ακόμα χέζουμε ευρώ, για υπηρεσίες αέρα..κοπανιστού θα κάνουν παρέα με όσους τα παράτησαν αναγκαστικά. Το καλό είναι πως έχει γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα του κόσμου και έχουν μείνει όσοι πραγματικά αγαπούν το mlsim. Έχουν μείνει και μερικοί επίδοξοι Φύλαρχοι αλλά θα τους φάει η μαρμάγκα και αυτούς....